Deze serie ‘ik geloof mijn eigen onderhandelingen niet’ is geboren uit een diep geworteld besef dat ik als vrouw geluk heb gehad in deze tijd te zijn geboren. Maar het ging niet vanzelf en zeker niet zonder mijn onderhandelingsvaardigheden. Bij elk blog geef ik je onconventionele tips uit mijn praktijk. Geen theoretische kennis die je weer aan de kant legt, maar meteen toe te passen voorbeelden voor je ondernemende leven als vakspecialist. Doe er je voordeel mee!
Mijn hypotheek-avontuur
Met rode konen op haar wangen ontving ze me. Laten we haar mevrouw Annelies Banning noemen. ” Dag mevrouw Moleman, wat fijn u nu eindelijk in real life te ontmoeten!” Ik was op mijn hoede en keek haar onderzoekend aan. Tot nu toe waren onze telefonische contacten veelvuldig geweest en was ik – in mijn ogen – zacht uitgedrukt een nogal veeleisende vervelende klant geweest. Ik keek nog eens goed. Nee, ze leek het niet cynisch te bedoelen… Opgelucht zei ik: “Dat vind ik nou ook, mevrouw Banning. Wat fijn dat u zo geduldig met me bent geweest.”
Het is 2005 en mijn leven was ingestort. Echtscheiding, mijn huis op mijn naam overschrijven, mijn hypotheek verhogen om mijn ex-man uit te kopen, een package deal maken met Bank voor de verhoging van mijn hypotheek samen met een nieuwe hypotheek voor het nieuwe huis van mijn ex-man. Ik had ettelijke keren gebeld naar de Bank in Roosendaal. En niet gekregen wat ik wilde. Ten einde raad zei mevrouw Banning:
“Als u denkt dat u bij onze Bank een betere deal kunt krijgen dan wat ik u vertel, moet u maar naar ons hoofdkantoor bellen!”
En dat had ik natuurlijk gedaan. Eén telefoontje en ik onderhandelde de hypotheekrente die ik wilde, voor twintig jaar vast voor beide hypotheken. Dit was ongeveer wat ik had gezegd: ” Ik ben dertien jaar klant bij u, betaal altijd keurig op tijd, heb met name in het begin een torenhoge rente betaald, u hebt nu de kans mij als klant kwijt te raken of er zelfs nog één bij te krijgen. U zegt het maar. Dit is het rentebedrag dat ik zoek, bank X biedt me dit ook – dat was bluf – , maar ik stap niet over zonder u de kans te geven om daar minstens 1% onder te gaan zitten. Vandaag wil ik antwoord, anders ben ik morgen weg.”
Net voor sluitingstijd werd ik teruggebeld met het akkoord en werd het ook meteen schriftelijk bevestigd. Laten we het zo zeggen: er viel een grote last van mijn schouders. Ik hoefde niet over te stappen, mijn hypotheeklasten bleven gelijk, terwijl de hypotheek zelf verhoogd was. Niet slecht. Eerlijk gezegd was ik zo vastbesloten om dat tarief te bereiken, dat ik me op dat moment niet afvroeg of dat nou iets bijzonders was.
Wie ging mijn account beheren?
“Loopt u met me mee? Wilt u koffie? Ik haal meneer Maathuisen op, hij gaat uw account beheren. ” Verbluft keek ik haar na. Hoezo ging meneer Maathuisen, de kantoor-directeur, het account van mij, een vers gescheiden vrouw beheren? Met nog rodere konen bracht mevrouw Banning me de koffie en sloot bijna plechtig de deur van de spreekkamer achter zich. Ze ging ervoor zitten en praatte zachtjes. ” Ja, weet u, we hebben er met z’n achten om gevochten, wie u als klant in zijn of haar portefeuille mocht hebben.” Vragend keek ik haar aan. Nu fluisterend: ” Niemand in heel Nederland heeft eerder ooit zo’n lage hypotheekrente voor elkaar gekregen, En dat voor twintig jaar vast! Meneer Maathuisen vond het volgens mij zelf veel te leuk om u te ontmoeten en zo ‘ voeling met de markt te houden.’ Volgend jaar gaat hij met pensioen, dan komt u vanzelf weer bij me terug. Enne… uw hypotheken lopen al mee in mijn bonusdoelstellingen, dus da’s geregeld.”
Ferm stak ze haar hand uit: ” Gefeliciteerd mevrouw Moleman, ooit ga ik u nog bellen om te vragen hoe u dat precies deed, voor nu ben ik supertrots op wat wij vrouwen samen kunnen bereiken”. “Dankuwel mevrouw Banning, zullen we elkaar dan vanaf nu tutoyeren?” Een grote lach verscheen op haar gezicht: ” Dat doen we, Jacqueline, leuk!”
Eind goed, al goed
Het gesprek met de heer Maathuisen verliep uiteraard bijzonder aangenaam. Ze werkt er nog steeds, Annelies. Mijn huis is inmiddels verkocht en ik ben gelukkig een hypotheekvrije ondernemer, maar als ik nog wel eens naar haar toe ga voor andere bankzaken en een kop koffie, krijg ik weer die ferme hand van haar en zeggen we als vrouwen onder elkaar: “Wat was dat een gave actie van ons!”
Tips uit de praktijk
- Je weet nooit wie je alliantie is binnen een bedrijf. Wees aardig en respectvol tegen iedereen.
- Wees niet te bang om te escaleren, soms kan je gesprekspartner echt niet de eindbeslissing maken.
- Onderschat je eigen onderhandelingsvaardigheden niet.
- Een groot deel van je resultaat hangt af van je zelfvertrouwen en vastberadenheid
- Zakenpartners kunnen ook vriendinnen worden:-)
Heb jij ook zo’n bijzondere – positieve – ervaring bij jouw Bank? Laat het hieronder weten!
