Deze serie blogs ‘Ik geloof mijn eigen onderhandelingen niet’ is geboren uit een diep geworteld besef dat ik als vrouw geluk heb gehad in deze tijd te zijn geboren. Maar het ging niet vanzelf en zeker niet zonder mijn onderhandelingsvaardigheden. Bij elk blog geef ik je onconventionele tips uit mijn praktijk. Geen theoretische kennis die je weer aan de kant legt, maar meteen toe te passen voorbeelden voor je ondernemende leven als professional. Doe er je voordeel mee!
Het ging goed. Heel goed.
Na mij promotie uit het vorige blog, ging het hard met mijn loopbaan. Niet lang nadat mijn leidinggevende zijn excuses had aangeboden en mijn promotie naar een hogere salarisgroep had geregeld, riep hij mij bij zich: “Ik zie jou als mijn opvolger, zodra ik mijn vervolgstap binnen dit bedrijf maak. Ik zou graag willen dat je alvast een aantal werkzaamheden van me overneemt, zodat ik me alvast deels kan richten op mijn volgende taak.” Huh?
Ik reed naar huis in tweestrijd. Twee kleine kinderen van twee en vier jaar, zou ik deze extra werkzaamheden aankunnen? Mijn man en tevens huisvader moedigde mij aan: “Joh, ik regel het hier aan het thuisfront, alles gaat prima, ga ervoor!” Dat was het duwtje wat ik nodig had. Volmondig zei ik ja tegen de geboden kans om ingewerkt te worden tot afdelingshoofd van mijn afdeling. Ik zou de directe leiding krijgen over tien inkopers. Allemaal mannen, best spannend. Een half jaar lang liep ik op vleugels. Werkte keihard om naast mijn gewone baan ook mijn leidinggevende te ontlasten voor zijn nieuwe plannen.
Tot die dag. Als donderslag bij heldere hemel kondigde mijn leidinggevende aan te vertrekken. De besprekingen over zijn nieuwe functie intern waren op niets uitgelopen, hij vertrok per meteen met een riante ontslagvergoeding. Verdwaasd was ik. Kon ik de leidinggevende baan aan, zonder nog op hem terug te kunnen vallen? Dat ik hem zou opvolgen was logisch voor mij, ik was immers geruime tijd ingewerkt? Zo ging het niet helemaal. De interne procedure ging van start. Ik deed alle gesprekken, alle stappen tot en met de Raad van Bestuur. De voorzitter van de RvB gaf mij een hand en zei: ” Veel succes in je nieuwe functie, we hebben er alle vertrouwen in!”
Triomfantelijk was ik. Niet alleen was ik goed ingewerkt, ik had ook de interne procedure goed doorlopen en de zegen gekregen van de Raad van Bestuur van een bedrijf met 35.000 medewerkers. Mijn collega’s had ik gepolst, die waren blij met mij als hun leidinggevende. Pfiew…
Kom maar op met die wereldbaan
Samen met drie andere sectie-hoofden zou ik rapporteren aan het Hoofd Corporate Inkoop. Op dat moment was er een reorganisatie gaande, maar dat deze functie snel ingevuld moest worden, stond vast. Het Hoofd CI feliciteerde mij en mompelde: ” Ik moet nog even kijken wat er uit de reorganisatie rolt, ook voor mij.” Je krijgt er twee procent bij en de auto van de sectie-hoofden is vervallen. Dat merk jij helaas als eerste, de andere drie mannen rijden hun leasetermijn nog uit. Verslagen liep ik zijn kantoor uit. Twee procent erbij, geen auto en dan deze extra verantwoordelijkheid voor miljarden inkoopomzet!?
Dan maar marktonderzoek doen
Wat moest ik doen? Ik belde mijn vorige leidinggevende en vroeg om zijn hulp. Bleek dat hij 36% meer verdiende dan ik op dat moment. Ik belde een key account manager bij een leverancier: wat verdiende hij? Na hun antwoorden wist ik genoeg.
Ik ging opnieuw het gesprek aan en vertelde dat ik de baan in overweging zou nemen bij minstens een salarisverhoging van 20% en een auto. Anders zou ik bedanken voor de eer. Het duurde een paar weken, waarin ik beide functies vervulde. Toen kwam het tegenbod: 8% en geen auto. Het kon echt niet, vanwege de nieuwe afspraken na de reorganisatie. Ik geloof dat ik nog nooit zo kwaad ben geweest. Ik liep naar mijn bureau en pakte de stapel papieren op die op mijn bureau lag. Deze gaf ik aan het hoofd Corporate Inkoop met de woorden:
” Ik kom beide banen inleveren en ga op zoek naar een andere baan. Op deze basis zie ik geen toekomst voor mij binnen dit bedrijf.”
Toen sprak hij de historische woorden:
“Dan neem je toch een voorschot op je carrière?!”
Ik ontplofte: “Twaalf jaren heb ik hier gewerkt, de Raad van Bestuur heeft alle vertrouwen in mij en wij komen niet uit een stomme salarisonderhandeling. Laat staan tot een solide samenwerking. “
Ik vertrek
Van triomf, naar verslagenheid, naar tot het uiterste gaan, naar weglopen van de mooiste baan die ik me kon voorstellen, omdat ik niet op waarde kon worden geschat. Hij kon het niet geloven, dat ik afzag van de baan. “Nu moet ik voor twee sleutelfiguren vervanging zoeken.” Inderdaad…
Een periode van head hunters en solliciteren volgde. Drie maanden later had ik mijn 36% en mooie lease-auto voor een gave functie bij een ander bedrijf. Bovendien verhuisden we naar een mooie villa in het zuiden des lands. Elk einde is een nieuw begin.
Tips uit de praktijk
- Ik wens je toe dat je nooit nee hoeft te zeggen tegen wat je het liefst wilt.
- Als je waarde niet in de deal vertegenwoordigd is, kun je er beter van weglopen.
- Laat in een onderhandeling de eigenschappen zien die nodig zijn in het vervolg van de samenwerking.
- Als je ergens van wegstapt, weet dan zeker dat je alles uit de kast hebt gehaald om de overeenkomst te doen slagen.
- Win-lose is altijd een slechte overeenkomst. Lose-lose is een nog slechtere overeenkomst.
