Deze serie ‘ ik geloof mijn eigen onderhandelingen niet’ is geboren uit een diep geworteld besef dat ik als vrouw geluk heb gehad in deze tijd te zijn geboren. Maar het ging niet vanzelf en zeker niet zonder mijn onderhandelingsvaardigheden. Bij elk blog geef ik je onconventionele tips uit mijn praktijk. Geen theoretische kennis die je weer aan de kant legt, maar meteen toe te passen voorbeelden voor je ondernemende leven als vakspecialist. Doe er je voordeel mee!
Dat hij zijn excuses aanbood, sierde hem
Het is het jaar 1998. Ruim acht jaar ben ik in dienst bij deze multinational. Mijn ambitie heb ik er prima ingevuld:
Elke ochtend met plezier naar m’n werk gaan en elke avond met evenveel plezier weer naar huis gaan.
Maar er knaagt iets. En het begint steeds harder te knagen. Al vier jaren sta ik stil – bovenaan in een loongroep. Dat betekent: geen doorgroeimogelijkheden. Nogal ongebruikelijk voor het bedrijf en zeker ook voor mij. De verantwoordelijkheden die ik op mijn eigen bordje leg, worden steeds groter, ik werk mee aan een Hay beloningsonderzoek, maar het helpt niets. Ik besluit om het proces van salarisverhoging eens goed te bekijken. Aha! De mensen die voor promoties in aanmerking komen, hebben allemaal een incompany twee-wekelijkse Management Development Training gevolgd. Eureka!
Die ga ik dus ook doen! Haha, niet zo gemakkelijk, zoals al snel blijkt. Lobbyen, da’s de kunst. Eerst een aantal aansprekende mensen in de organisatie vragen of ze me willen aanbevelen voor deze training. Bottom line: “Je bent er prima voor geschikt, maar ik begrijp wel dat je baas er niet zo happig op is je te laten gaan. Je hebt namelijk een nogal specialistische functie en zeker geen leidinggevende functie.” Huh? Decentraal leiding geven en samenwerken in een inkoop-team en dat wordt gezien als ‘geen leidinggevende functie?’ Weet je wel hoe complex dat is, de samenwerking vinden in een decentraal geleid team? Stoom uit m’n oren.
Enfin. Alle wegen lopen dood, al twee jaar lang. Ik moet een hard besluit nemen. Geen extra werk of verantwoordelijkheden meer aannemen totdat ik door mijn leidinggevende word voorgedragen voor die Management Development Training met daarnaan gekoppeld een promotie naar een hogere salaris-groep, waar ik weer verder kan groeien. Eerst maar eens een Junior buyer erbij. Ik schrijf al m’n taken op en vraag mijn leidinggevende om een Junior buyer die me assisteert. Zijn antwoord: “Zorg maar dat je de werkzaamheden kwijtraakt, die niet bij je Lead buyer functie horen.” Die zag ik niet aankomen, aan wie en hoe? ” Dat mag je helemaal zelf weten.” Verrassing: binnen een week had ik de ‘ simpele’ werkzaamheden van m’n bureau geveegd. Mijn standaard antwoord: ” Nee, dat doe ik niet meer. Nee, geen idee wie deze werkzaamheden nu nog doet.”
Daarmee had ik het al een stuk rustiger gekregen en was mijn werk-inhoud weer op niveau. Maar mijn salaris nog niet. En ik had nog steeds geen direkt leidinggevende taken. De allesbepalende stap zou een hartig gesprek met mijn leidinggevende worden. En meteen stapt hij mijn kamer binnen. ” Ok, ik ben de Junior buyer werkzaamheden kwijt. Kun je me nu opgeven voor deze Management Development training?” Hij kijkt me verstoord aan: ‘ Is dat onderwerp nu nog niet van tafel? Je weet hoe lastig het is om je twee weken te missen in de afdeling, je hebt al een heleboel werkzaamheden neergelegd, hoorde ik. Wat wil je nu eigenlijk nog? Ik blijf nog rustig: ‘ Heel eenvoudig: ik wil gemakkelijker in aanmerking komen voor een echte leidinggevende functie en ik wil – eindelijk – de opstap maken naar die hogere salarisgroep die er inmiddels is volgens Hay.’ Zijn korte antwoord: “Voorlopig niet, hoor!” Het wordt rood voor m’n ogen als ik met stemverheffing reageer:
“Als je vindt dat ik in de onderhandelingen voor dit bedrijf harder moet gaan dan voor mezelf, dan heb je de verkeerde aanname gedaan. Maak het in orde, of zoek een ander.”
JP draait zich kwaad om en verlaat zwijgend de kamer. Oeps, en nu? Verward rijd ik naar huis. Ik meende alles wat ik gezegd had, ik weet niet hoe ik het anders had kunnen zeggen. En nu was hij kwaad weggelopen. Zou ik morgen mijn ontslag krijgen? Een nachtje woelen, diep zuchtend weer aan het werk. Niets zou ik meer op m’n bureau laten leggen. Geen extra werkzaamheden, geen overuren, niets.
Mijn leidingevende klopt aan mijn deur…Mijn hart klopt in mijn keel… “Hoe gaat het?” vraag hij zachtjes. “Wil je een aardig of eerlijk antwoord?” Het is even stil.
” Ik kom mijn excuses aanbieden.”
Ik hoor het niet goed?! Verbaasd kijk ik hem aan en zie een open, begripvolle blik. “Natuurlijk is het vanzelfsprekend dat je net zo hard voor jezelf gaat als voor ons bedrijf. Ik dacht dat ik je daarin niet tegemoet kon komen, maar ik heb hier en daar nagevraagd en iedereen vond dat ik jou moest voordragen voor die Management Development training. Vanzelfsprekend hoort daar ook de stap naar de hogere salarisgroep bij.” Huh? Droom ik? Twee jaren vechten en ik moest boos worden om het voor elkaar te krijgen? En ook nog zijn excuses erbij? Wow…
Ik stamel: ” Dankjewel, daar ben ik blij mee, kunnen we dat meteen schriftelijk vastleggen en de aanvraag-procedure in gang zetten?” Hij glimlacht:’ Ik wist dat je dat zou zeggen. Heb ik al gedaan, wil je hier even tekenen, dan verwacht ik dat je mee kunt draaien in de eerstvolgende training en dat komende maand je salarisverhoging ingaat. By the way, ik heb je in het vierde jaar van de nieuwe salaris-groep ingeschaald, dan maak je meteen een mooie stap.”
Zo dan! Een vreugdedansje, meteen uitrekenen wat dit financieel betekent, ’s avonds vieren we het uitgebreid.
Tips uit de praktijk
- Geef nooit op, als je vindt dat je in je recht staat.
- Soms is het nodig om functioneel je emotie te tonen, anders denkt je gesprekspartner dat er nog ruimte is.
- Ken je waarde, heb zelfvertrouwen.
- Vind medestanders, vraag hen feedback over je plannen.
- Denk lange termijn, vraag je af hoe je je gesprekspartner kunt helpen om jou te helpen.
Een leidinggevende die zijn excuses aanbiedt aan een medewerker in zijn team. Hoe krachtig is dat?!
